tadhana ng kahirapan

kahirapan,oh anong anyo ng mundo,
hindi maiwasan ni hindi masugpo,
bakit ganito laan ng kapalaran,
hiram na mundo`y sa taong inilaan.

bawat tao`y ipinanganak ng pantay,
bawat kapalaran ay magkakahanay,
pero bakit ganun ang buhay ay sawi,
kahirapang umaapaw sa pighati.

ako`y saksi sa malupit na tadhana,
pagkakataong hindi nya maibigay,
pagkakataong mamuhay ng maayos,
sapat,kuntento at maligayang lubos.

ganito na lamang ba ang taong uhaw?
pagkain,inumin, at tahanang ligaw,
pilit nagtarabaho ng buong lakas,
kaligayahang handang magbigay ng wakas.

mahihirap,sikmura ay kumakalam;
walang makain, ni panlaman sa sikmura,
namamatay nang dahil sa kahinaan!
kaawa awa,sa sakit walang laban.

sa lamig ng gabi at nitong tag-ulan,
wala silang bahay,tamang kasuotan,
ano kanilang magiging pansanggalang?
kawawang mahirap nasa kamatayan.

sa ibang lupa sila ay inalila,
masakit na deskriminasyon napala!
imbis pasasalamat ay alipusta:
puri`t dangal nilang mahirap nawala.

bitbit ng kahirapan ay kamangmangan,
mahihirap `di lugar ang eskwelahan,
tuloy nagbata kanilang kaisipan.
paano makaahon,di nila alam.

mabigat na pasanin di makayanan;
isiping patuloy na nadaragdagan,
pobreng tao nawala sa katinuan,
walang kumopkop ayun nasa lansangan.

hanggang kailan ba ito pilipinas?
papaano,sa lugmok na lagay aalpas,
sa anyo nitong bangungungot makakalas?
sa kahirapang ugat nang nakalipas!...

likha ni:MARY JOY ROARING
CE-1A